اثر تزریق داروهای سولپیراید و بروموکریپتین به داخل هسته شکمی میانی هیپوتالاموس بر ترشح بزاق در موش صحرایی

چکیده اساس این مطالعه بر این مبنا بود که آیا داروهای آنتی سایکوز که افراد تحت مراقبتهای بالینی مصرف می کنند همانند سولپیراید بلوک کننده گیرنده D2 دوپامینی و بروموکریپتین تحریک کننده گیرنده D1 دوپامینی قادرند روی ترشح غدد برون‌ریز دستگاه گوارش به‌ویژه غده بزاقی تأثیر داشته باشند. آیا تغییرات ترشح بزاق حاصل اثرات اولیه داروهای مصرف شده است یا اینکه به دنبال گرسنگی، تشنگی و گوارش مواد غذایی در دهان می باشد. در این مطالعه 70 سر موش صحرایی تحت بیهوشی عمومی زیر دستگاه استرئوتاکس قرار گرفتند و به 7 گروه تقسیم شدند: یک گروه کنترل، دو گروه شم a و b که حلال دارویی دریافت می کردند، دو گروه سولپیراید (داروی آنتی سایکوز، آنتاگونیست گیرنده D2 دوپامینی) با دوزهای 4 و 8 میکروگرم، یک گروه بروموکریپتین (آگونیست گیرنده‌های D1 و D2 دوپامینی) با دوز 25 میکروگرم و یک گروه مختلط که سولپیراید 8 میکروگرم را همراه با بروموکریپتین 25 میکروگرم دریافت می کردند. در این مطالعه میزان ترشح بزاق برحسب حجم (میلی لیتر) اندازه گیری می‌گردید و سپس با استفاده از برنامه نرم افزار آماری SPSS گروه‌ها با هم دیگر مقایسه شدند (تست ANOVA). یافته های مطالعه نشان داد که گروه سولپیراید 4 میکروگرم نتوانست ترشح بزاق را افزایش دهد اما گروه سولپیراید 8 میکروگرم و گروه مختلط به طور معنی‌داری حجم بزاق را افزایش می دادند. بروموکریپتین (25 میکروگرم) به تنهایی نتوانست ترشح بزاق را به طور معنی‌دار افزایش دهد اما همراه با سولپیراید 8 میکروگرم قادر به افزایش معنی‌داری در ترشح بزاق شد. بنابراین سیستم دوپامین موجود در هسته شکمی میانی هیپوتالاموس اثرات قابل توجهی در ترشح غدد برون‌ریز دستگاه گوارشی دارد.